Okruchy miejskiego życia, rzeczywistości odbiegającej od kolorowych plakatów.
Wieś, sielska - anielska, zapomniana - zrujnowana.

Książę, różaniec i arsenał – krótka historia poznańskich Dominikanów

Dominikanie zjawili się w Poznaniu poraz pierwszy w 1231 roku na Śródce, przy kościele św. Małgorzaty, zaś poznański kościół usytuowany przy dzisiejszej ul. Szewskiej 18 „należy do pierwszej serii świątyń zakonu dominikańskiego w Polsce”.

Źródło: „Historyczne kościoły Poznania. Przewodnik”, Z. Kurzawa, A. Kusztelski, Poznań 2006, Księgarnia Św. Wojciecha

Dominikanie w owym czasie zobowiązani byli zachować ubóstwo w formach świątynnych. Nawa należała do elementów , wobec których stosowano najwyższą surowość: miała być skromna, w kształcie stodołowa. Była to przestrzeń przeznaczona do słuchania kazań, a Dominikanie przez wieki specjalizowali się w tej formie ewangelizacji.
W trakcie budowy świątyni zmieniono nieco koncepcję. Prawdopodobnie w wyniku ingerencji księcia Przemysła zatrudniono budowniczych, którzy wcześniej pracowali nad powstaniem nowego, gotyckiego chóru katedry poznańskiej. Sprzeciwili się oni surowym dominikańskim regułom wprowadzając bogaty kamienny wystrój chóru.
Hełm wieży powstał w latach 1780-82. Należy przypuszczać, iż sama wieża została zbudowana w mniej więcej tym samym okresie. Została ona usutyowana w północno-zachodniej części kościoła.

Śledząc historię zakonu dominikańskiego nietrudno zauważyć, iż propaguje on kult maryjny, szczególną estymą darzy Matkę Boską Różańcową. Poraz pierwszy w poznańskich źródłach historycznych pojawia się on w postaci informacji o kaplicy, która w 1464 przybiera postać kaplicy Matki Boskie Różańcowej. Do tej pory jednakże nie udało się dokładnie ustalić, czy chodzi o tę samą kaplicę oraz czy poznańskie bractwo różańcowe wyprzedziło bractwo założone w Kolonii w 1475 roku.
Należy wspomnieć także o tym, że owa kaplica dominikańska znana była jako kaplica cechu poznańskich złotników, których pracownie w czasach przedrozbiorowych były usytuowane przy pobliskiej ul. Wielkiej.
Na początku XX wieku kaplica została poddana restauracji, w wyniku której obrazy w niej przebywające zostały rozproszone (Wawel), część wisi obecnie w nowym kościele dominikańskim. Poprzednie wnętrze kaplicy zastąpiono formami neogotyckimi.

W XIX wieku całe skrzydło klasztoru zostało rozebrane na rozkaz władz pruskich, które postanowiły zbudować w tym miejscu arsenał.

Obecnie caly kompleks podominikański podlega kapłanom Towarzystwa Jezusowego.

Źródło: „Historyczne kościoły Poznania. Przewodnik”, Z. Kurzawa, A. Kusztelski, Poznań 2006, Księgarnia Św. Wojciecha


Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.