Ferdynand III, drewno i kościół pokoju
akata, 24 października 2010
Kościół Pokoju w Świdnicy powstał na mocy postanowień pokoju wersalskiego z roku 1648, kończącego 30 – letnią wojnę o dominację w Europie. W wyniku działań katolickich władz kościelnych i świeckich w XVII wieku gmina ewangelicka straciła swoje kościoły. Po zakończeniu wojny katolicki cesarz Ferdynand III Habsburg został zobowiązany do przyznania ewangelikom żyjącym w księstwach dziedzicznych w Jaworze, Głogowie i Świdnicy prawa do budowy „kościołów pokoju”.
Cesarz wyraził zgodę na budowę, lecz postawił warunki w znacznym stopniu utrudniające prace. Budynki mogły powstać jedynie poza murami miasta, miały być pozbawione wież oraz dzwonnic. Dozwolonymi materiałami budowlanymi były drewno, piasek, glina i słoma, natomiast użycie cegieł, kamieni i gwoździ było zabronione. Ponadto czas trwania prac budowlanych nie mógł przekroczyć 1 roku. Koszt wszelkich prac pokrywali świdniccy protestanci.
Pomimo strasznych obostrzeń mistrz budowlany z Wrocławia Albrecht von Saebisch oraz miejscowy cieśla Andreas Kaemper wywiązali się z tego trudnego zadania – w czerwcu 1657 roku Kościół Pokoju w Świdnicy był gotowy.
Wnętrze świątyni jest imponujące. Znajdują się w nim m.in. zabytkowe organy, przeszklona loża rodziny Hochberg, tarcze cechowe rzemieślników oraz portrety mieszczan i szlachty.
13 grudnia 2001 roku kościół został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Zabytków Kultury UNESCO, jako świadectwo artystyczne oraz architektoniczne wiary oraz woli przeżycia wspólnoty religijnej.
Przy świątyni znajduje się cmentarz z nagrobkami pochodzącymi z XVII wieku.
Źródła:
„Niezwykłe miejsca wokół Wrocławia”, J.Lamparska, ASIA-PRESS s.c., Wrocław 2006